Ik zag de grootste geesten van mijn generatie
  bloeden voor een opstand die niet kwam.
Ik zag ze dromen tussen boekomslagen en
  ontwaken in de hel van tweeëntwintig steden,
heilloos als het uitgehakte hart van Rotterdam.

Ik zag ze zweren bij een nieuwe dronkenschap
  en dansen op de bodem van de nacht.
Ik zag ze huilen om de ossen in de trams
  en bidden tussen twee maal honderd watt.

Ik zag ze lijden aan een ongevraagd talent
  en spreken met gejaagde stem: –
was alles al gezegd, nog niet door hen.

Ze waren laat. Aan geen belofte werd voldaan.
  De steden blonken zwart als kaviaar.


© Menno Wigman, 1997