Inleiding

Van meer dan een zijde betuigde men zich ingenomen met het plan deze bloemlezing belangrijk te doen afwijken van reeds bestaande, niet alleen door het opnemen van portretten en korte bio- en bibliografieën, doch niet het minst door het verzoek aan de dichters, ditmaal zèlf enkele verzen uit te kiezen.

Behalve Geerten Gossaert en Willem de Mérode, waren alle auteurs genegen aan het verzoek te voldoen. Slechts uit het werk van bovengenoemde dichters en uit dat van wijlen mejuffrouw Jacqueline van der Waals heb ik dus zelf een keus gemaakt.

Daar lang niet alle auteurs gebruik maakten van de tevens geboden gelegenheid een korte "aesthetische verantwoording" te geven, heb ik gemeend beter te doen, de gegevens, waarover ik te beschikken kreeg, niet in de biografieën te verwerken, doch deze bijeen te brengen onder een aanhangsel "aanteekeningen uit de correspondentie", welke aanteekeningen m.i. belangrijk materiaal verschaffen, dat kan dienen tot beter begrijpen van sommiger werk.

Ter nadere verklaring van den titel dezer bloemlezing kan ik mede deelen, dat ik mij voornamelijk heb gewend tot protestantsch-christelijke dichters na 1900, van wie ik vermoedde dat zij genegen zouden zijn hun medewerking te verleenen aan den opzet van dezen bundel; auteurs, van wie ik de overtuiging had, dat Christus en het Christendom het centrum van hun geestelijk leven is.

Ik acht het dan ook zeer wel mogelijk, en - wie onzer zou het niet wenschen - dat een eventueele herdruk kan worden uitgebreid.

Ik ben ervan overtuigd, dat deze bloemlezing voor velen een teleurstelling zal zijn: immers, het lag niet op mijn weg, een bundel "stichtelijke poëzie" bijeen te brengen. Meer dan één bekende naam wordt in dit boekje gemist. De oorzaak hiervan is zeker geen opzettelijke onwelwillendheid, doch in de meeste gevallen hebben deze "stichtelijke" verzen zoo bitter weinig met kunst te maken, dat het niet te verantwoorden is, ze een plaats te geven in een bloemlezing als deze.

Er wordt anderzijds ten opzichte van de poëzie der jongeren in het bizonder, gewezen op het gevaar van gemis aan inhoud, waarmee waarschijnlijk bedoeld wordt: gemis aan geloof en belijden.

Dat er voornamelijk sinds 1920 een christelijk-literaire opleving valt waar te nemen is echter onloochenbaar en verheugend.

Wij kunnen niet forceeren wat God laat groeien.

P.J. Risseeuw

Den Haag, Voorjaar 1931.