ze kon de Praagse daken niet zien.
De stad was die dag als dampende
soep uit de woedende rivier, ook zij
kookte van woede en vertrok, ze zal
voortdurend vertrekken om buiten
bereik te zijn, om eindelijk de akelig
lange vingers van de geschiedenis bij
de neus te nemen. We zijn toevallig
uit deze aarde zei ze - waarom hechten
waarom je vastklampen aan toeval?
De oevers verleggen, bescheten door
de meeuwen, ze kraken al is het nog
geen winter, en het glas heffen, glas is
gestold water, steeds verder weg gaan.